BURZLIWY CZAS I WALKA O PRZETRWANIE

ERA BROCKHOUSE’A

W 1950 roku ówczesny prezes Indian Motorcycle — Ralph B. Rogers — zrezygnował ze stanowiska, na którym zastąpił go angielski biznesmen John Brockhouse. W 1953 roku spółka Indian Motorcycle Manufacturing Company zaprzestała działalności oraz produkcji wszystkich modeli. Dwa lata później prawa do marki kupiła firma Brockhouse Engineering, która rozpoczęła sprzedaż importowanych motocykli Royal Enfield pod marką Indian Motorcycles. W 1960 roku John Brockhouse sprzedał spółce Associated Motorcycle Company to, co pozostało z marki Indian. Wkrótce potem przestała ona istnieć.

Lider branży, Floyd Clymer, kupił prawa do marki w 1963 roku. On również podjął próbę sprzedaży rebrandingowanych brytyjskich motocykli z emblematem „Indian Motorcycle”. Trwało to, aż do śmierci Clymer’a w 1970 roku, kiedy to jego adwokat przejął prawa do znaku handlowego. Pod kierownictwem adwokata Clymer’a sprzedaż gwałtownie spadła, a w 1977 roku firma ponownie zaprzestała działalności.

BURT MUNRO

W 1967 roku 68-letni Nowozelandczyk, Burt Munro, zapisał się na kartach historii sportów motocyklowych, ustanawiając nowy oficjalny rekord prędkości na lądzie — 184,087 mph (296,25 km/h) z nieoficjalnym rekordem 205,67 mph (331 km/h). Munro dokonał tego na zmodyfikowanym motocyklu Indian Scout Streamliner z 1920 roku, na pustyni solnej Bonneville Salt Flats w stanie Utah.

Munro rozpoczął bicie rekordów prędkości na lądzie w Nowej Zelandii w latach 40. ubiegłego wieku, natomiast w latach 50. jego Scout był już zbyt szybki na nowozelandzkie tory. Postawił sobie wówczas nowy cel — wyścig na płaskiej pustyni solnej Bonneville Salt Flats. W ciągu następnych lat Munro ścigał się na Bonneville Salt Flats na swoim Scoucie dziewięciokrotnie, przy czym trzykrotnie ustanowił światowy rekord. Kulminacją była jego ostatnia wyprawa i rekord z 1967 roku. W hołdzie jego dążeń, które rozpoczął osiemdziesiąt lat wcześniej, w 2006 roku Burt Munro został powołany do Motorcycle Hall of Fame organizacji AMA.